جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۱۶

پیش او گر همه جانند به جانان نرسند

گر همه مایه ی دردند به درمان نرسند

همه سرها به غم عشق تو سرگردانند

شد یقینم که ز وصل تو به درمان نرسند

ای بسا جان گرامین که به عید رخ تو

سر همه کرده فدا لیک به قربان نرسند

دولت وصل و شب هجر تو مشکل کاریست

ترک جان کن که به مقصود دل آسان نرسند

عاشقان رخ زیبای تو ای جان و جهان

تا ز جان سیر نگردند به جانان نرسند

کعبه ی وصل امیدم چو بعید افتادست

طالبان تو همانا به بیابان نرسند

من غریبم به جهان غمت ای عمر عزیز

چون به فریاد دل تنگ غریبان نرسند