این جور و جفای چرخ تا چند
دارد دل خاص و عام در بند
از حادثهٔ زمانه باری
بیخ شجر امید برکند
از باغ دل جهان تو گویی
هر برگ به گوشه‌ای پراکند
سرو چمن مراد جانها
دست ستمش ز پا بیفکند
فریاد ز دست چرخ فریاد
بیداد به جان ما بگو چند
وین دل چه کنم که از عزیزان
با درد و غم تو نشنود پند
وین گوش زمانه‌اش تو گویی
کز پنبهٔ غفلتش بیاکند