جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۴۸

مرا جز شور تو در سر چه باشد

مرا جز وصل تو درخور چه باشد

شبی از روی لطف و مهربانی

گر آیی نزدم ای دلبر چه باشد

غریبی بی نوایی گر نوازی

ثوابی کن از این بهتر چه باشد

گر آیی پیشم ای سرو سمن‌بوی

نثار پای تو جز سر چه باشد

وگر بی انتظار از در درآیی

زهی لطفت از آن خوشتر چه باشد

رخم چون زر شد از هجران نگارا

بگو وجهی نگویی زر چه باشد

سر و افسر نهادم در ره عشق

چو سر رفتم غم افسر چه باشد

مرا افسون عشقت کرد بیهوش

به من افسون افسونگر چه باشد

به ظلمات شب هجرت فتادم

بجز نور رخت رهبر چه باشد

نگارا با منت این جور و خواری

نمی‌دانم نظر تا در چه باشد

بیا کاندر شب تاریک هجران

به چشمم بی تو ماه و خور چه باشد

برت ناخورده‌ام ای سرو آزاد

گرم گیری شبی در بر چه باشد

به من گفتی جفاکار وفاجوی

جهان را جز برِ این دل، بر چه باشد