جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۴۴

خسته ی هجر تو را وصل تو درمان باشد

دیده اش منتظر دیدن جانان باشد

از جفاهای فراق تو نگارا آخر

تا به کی کار جهان بی سر و سامان باشد

با وجود عدم مهر و وفایی که توراست

هرچه فرمان بدهی بر دل ما آن باشد

گر دهد رای خداوند به جانم فرمان

بنده آنست که او تابع فرمان باشد

گرچه عفو تو بسی هست ولی بندهٔ تو

لاجرم از گنه خویش هراسان باشد

مهربانم به رخ مهروشت می دانی

که مرا مهر رخت در دل و در جان باشد

من به عید رخ او رفتم و دل گفت میا

که کجا لاشه ی تو لایق قربان باشد

سالها شد به فراق تو نگویی تا کی

دل پردرد من از عشق تو نالان باشد

دل سرگشته ی بی حاصل سرگردانم

چند در عشق رخت غافل و نادان باشد