جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۳۸

تا مرا طاقت هجران و توانم باشد

نکنم ترک غمت تا دل و جانم باشد

تا شدی دور مرا از نظر ای نور دو چشم

دایماً خون دل از دیده روانم باشد

طوبی و نارون از پای درآیند ز رشک

در لب جوی که آن سرو روانم باشد

گفته بودی که شبی داد ز وصلت بدهم

گر دهی نیز کجا طالع آنم باشد

هر نوازش که کنی بنده دلسوخته را

بجز از دولت وصلت نه چنانم باشد

مار شیدای فراقت به دلم نیشی زد

غیر تریاک وصال تو زیانم باشد

گر شبی بنده نوازی ز سر لطف یقین

چه سعادت به از این در دو جهانم باشد

با همه جور که از دست تو می یابد دل

ذکر اوصاف رخت ورد زبانم باشد

تا مراد من دلخسته ز وصلت ندهی

همه شب بر سر کوی تو فغانم باشد