جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۷۷

تا کی کشم ای دوست ز خود کرده ندامت

تا چند کشد دل ز غم عشق ملامت

مستغرق غم گشته به دریای تحیر

باشد که از این ورطه درآیم به سلامت

درده به من تشنه لب آبی که ازین بیش

در آتش هجران نتوان کرد اقامت

برخیز به بستان که سهی سرو نشستست

بر خاک خجالت صنما ز آن قد و قامت

دل خال تو را دید و به زلف تو در آویخت

تا عاقبت الامر درفتاد به دامت

مسکین تنم از خاک درت برفکند دل

تا کشته شود بر سر کویت به علامت

از دست تو ای چرخ سیه روی شب و روز

فریاد جهان سوز زنم تا به قیامت