جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۷

بی دولت وصال دلم چون جهان خراب

ای سرو جان ز ما تو ازین بیش سر متاب

از ما نظر دریغ مدار این جهان پناه

کس داشت نور دور ز درویش آفتاب

تا زلف را به عارض مهتاب داده ای

تا بی فتاده از سر زلفت به ماهتاب

یاد لب چو لعل تو در آتشم نشاند

از دیده در فراق تو خون می رود چو آب

گفتم دوای درد دلم کن طبیب گفت

صبرست چاره ی غم عشق تو را جواب

در آرزوی روی تو خون می خورم چرا

بستست عشق روی تو بر دیده راه خواب

تا کی سپندوار بر آتش نهی مرا

تا کی به چشم شوخ جهان را کنی خراب