عمعق بخاری » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۷ - در مدح خاقان ملک خضر

نسیم زلف آن سیمین صنوبر

مرا بر کرد دوش از خوابگه سر

گل افشانان ببالینم گذر کرد

پیامی داد ازان معشوق دلبر

عتاب آمیز گفت: ای سست پیمان

نیاید گفتهای تو برابر

میان ما و تو عهد این چنین بود

که چون من دیگری گیری تو در بر؟

شب تاریک و من ز اندیشه تو

چو نفت اندوده مرغی پیش آذر

گه اندر موج خون گم کرده هنجار

گه اندر بحر غم گم کرده معبر

عقیقین ابر توفان بار چشمم

جهان کردست پر بیجاده تر

ز آه من اگر بگداختی کوه

بنرخ خاک بودی در و گوهر

چو دریاییست هر شب خانه من

چو کشتی آتشین سوزنده بستر

نه دریا از تف کشتی شود خشک

نه کشتی از غم دریا شود تر

میان آب و آتش مانده حیران

خیالت در دل و دیده مصور

ز شب یک نیمه چون فرزند عمران

دگر نیمه ز شب فرزند آزر

بدین حالم من و فارغ تو از من

بشرط دوستی این نیست در خور

مرا گر خط فرود آمد بعارض

نگردد زان جمال من مزور

بخورشید اندر اینک هم سیاهیست

ولیکن عالم از نورش منور

همانم من بحسن اندر، که بودم

چه شد گر بر سمن بررست عنبر؟

مرا موران مشکین اند بر گل

بگرد عارض خورشید پیکر

و گر بر گل بنفشه سایه افگند

نه بر آتش بر آید عود و عنبر؟

نبینی نو بهار از نور خورشید

پدید آید بگل بر، مور بی مر؟

خداوندم همی خواندی، چه افتاد

که اکنون بنده نپسندی و چاکر؟

کنون گر تیره شد آن ماه رخسار

و گر تاری شد آن گل برگ احمر

همان انگار کندر موکب شاه

بپوشید آفتابم گرد لشکر

و یا مر عارض سیمین ما را

سیه کردست روز جنگ مغفر

مرا زین سبزی عارض، درین فصل

هزاران رونقست و زینت و فر

که بر سبزه بود زین پس بصحرا

نشاط و ز نزهت شاه مظفر

جمال ملک، خاقان معظم

خجسته طلعت و فرخنده اختر

ملک خضر، آنکه یک انگشت رادش

هزاران کوثرست و بحر اخضر

خداوند خداوندان گیتی

شه شاهان هفت اقلیم یکسر

جمال مجلس و میدان و مرکب

نظام مسجد و محراب منبر

نه قدرش را پذیرد هفت گردون

نه جاهش را بس آید هفت کشور

خداوندی، که خاک پای او را

بدیده در کشد، در روم، قیصر

ز حکم او زمانه طوق سازد

بگرد گردن چرخ مدور

برای و رسم و تدبیر و شجاعت

بجاه و جود و فضل و اصل و گوهر

ندانم من ز مخلوقاتش امروز

همال او جزو، الله اکبر!

جهان را نو نظامی داد جاهت

چو مر اسلام را جاه پیمبر

سعادت با رضای تست مقرون

سلامت در هوای تست مضمر

جهان را طاعت تو درختیست

که اقبالش گلست و دولتش بر

کسی، کندر خلاف دولت تو

زید، ز اکنون بگیتی تا بمحشر

بجای موی روید بر تنش مار

بجای خوی چکد مغز سر از سر

ایا جمشید ملک و شیر دیدار

ایا مه طلعت و خورشید منظر

بهار فرخ آمد تا بشادی

کند مقصود تو با تو مقرر

بیاراید جهان را از پی تو

چو هیکلهای چین از نقش آزر

بصحرا بر فشاند لاله و گل

بلاله در چکاند لؤلؤ تر

کند مر آب دیده را مصعد

کند مر خاک تیره را معنبر

بلاله زارها برگسترد سیم

بسبزه زارها برگسترد زر

بگلبن بر، عماری بندد از گل

در آذر گون ستان بفروزد آذر

هوا عنبر فرو ریزد بصحرا

فلک پروین فرو ریزد بساغر

ترا گوید که: اکنون شاد بنشین

که تاریخ جهان نو گشت از سر

ز نعمت ناز بین وز بخت می بال

ز دولت کام یاب از بخت بر خور

بد اندیش تو از اندیشه تو

همه ساله حزین و خوار و مضطر

ز جاه و دولت و اقبال درویش

ز گنج و گوهر دیده توانگر