فرخی یزدی » دیوان اشعار » دیگر سروده‌ها » شمارهٔ ۱ - مسمط

شبِ دوشین که شبی بود شبیهِ شبِ قدر

همچو نوروز درآمد ز در آن سمین‌صدر

ابرویش بود به رخ همچو هلالی درِ بدر

بر خَدَش زلف چو آویخته صدقی با عذر

آمد از مهر چه آن ماه رخ چهارده‌سال

داشت بر چهره نکو خالی و در پا خلخال

کرد در پای بسی فتنه ز خلخال و ز خال

از دو رخسار سپید آیتی از صبح وصال

به جفاکاری، هرچند بُد آن مَه موصوف

لیک شد عمر به امّیدِ وفایش مَصروف

عارِضش از دو طرف در شکنِ مو مَحفوف

راستی هم چو یکی مهر اسیر دو کسوف

چه دهم شرح ز طنّازیِ آن تُرکِ چِگِل

که زِ رو آفت جان بود و به مو غارت دل

سخت‌کین، سُست‌وفا، دیرصفا، زودگُسِل

خسروِ دل به شکر خندهٔ قندش مایل

عمر من کوته از آن سلسلهٔ زلف بلند

که سراپاست شکنج و گره و بند و کمند

دین از آن رفته و جان شیفته و دل دربند

علم الله دو رخت خورده به جنّت سوگند

باری آمد چو به کاشانه‌ام آن حادِثِ ذوق

خون یک خلق به گردن بُدش از حلقهٔ طوق

خشمگین بود چه شد تکیه‌زن مسندِ فوق

آنچنانی که به یک لحظه چنین الفتِ شوق

گفتمش چیست بتا امشب این گفت و شنفت

عیش بی‌طیش نبایست نهاد از کف مفت

چون شنید این سخن از من مُتِبَسِّم شد و گفت

طاق ابروی مرا از چه جهت گفتی جفت