فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۱

عالم همه عابدند و معبود یکی است

دنیا همه ساجدند و مسجود یکی است

با دیده انصاف چو نیکو نگری

روحانی و ما را همه مقصود یکی است