ملا احمد نراقی » مثنوی طاقدیس » بخش ۱۷۲ - در بیان قبول کردن آدم امانت را

چون بر او عرض امانت شد به جهل

خویش را فرزام هم دانست و اهل

دید مسجود ملایک خویش را

هم معلم اسم پیش از پیش را

هم بر او کردند عرض اختیار

راستی گفتا منم عالم مدار

پای پیش آورد و زانو برشکست

بار سنگین امانت دوش بست