ملا احمد نراقی » مثنوی طاقدیس » بخش ۱۰۵ - حکایت یکی از آشنایان این زمان و محبان صوری

آشنایی بود ما را در جهان

آشنا در آشکارا و نهان

روزگاران آشنایی داشتیم

تخمها از آشنایی کاشتیم

ای بسی غمها که شبها خوردمش

رنجها در مهربانی بردمش

جان فشانیها نمودم در رهش

یاوریها هم به گاه و بیگهش

زخمها خوردم که یابد مرهمی

رنجها بردم که آساید همی

تا شنیدم روزی آن بی مهر مَرد

رشتهٔ مهر و وفا را پاره کرد

پاره کرد و بست اندر دشمنی

دشمنی سهل است اندر کشتنی

بوی خون می‌آمد از گفتار او

بلکه از گفتار و از کردار او

گفتمش روزی که آخر ای ودود

راست گو از ما چه آمد در وجود

تا سزاوار جفایم یافتی

روی از مهر و محبت تافتی

گفت چندین پیش از این ای مؤتمن

شد مریض آن یک ز نزدیکان من

پرسش او را نکردی از وفا

یاد ناوردی تو از بیمار ما

از تو ما را بود افزون این امید

خنده کردم گفتم ای مرد سعید

گر ز من نامد ثوابی ناتوان

این گنه بخشند در پاداش آن

بایدت کیفر به اندازه خطا

می‌نخواهد این خطا آن ماجرا

نامدم در رنج خویشی از شما

من تو باید نایی اندر مرگ ما

نی کمر بر قتل ما بندی چنین

آفرین ای آفرین ای آفرین

آفرین بر ما که از این دوستان

می‌نگیریم اعتبار و امتحان

تنگ ازین نامهربانان شد دلم

کن تهی یارب از ایشان محفلم

محفل دیگر کنونم آرزوست

گریه‌ها از شوقِ آنم در گلوست

محفلی محفل نشینش قدسیان

دور از دور زمان جور از مکان

محفلی روشن نه از خورشید تار

بلکه از آن نور پاک کردگار

عالمی خواهم برون زین تنگنای

عالمی نه قبه‌اش در زیر پای

عالمی خواهم ورای آب و خاک

عالمی زآلایش اجسام پاک

عالمی پاک از عناصر دامنش

دور گردون دور از پیرامنش

پرتو روزش ز مهر روی او

سایهٔ شبها ز چتر موی او

گلشنش پرگل ولی گلهای وصل

وه چه گلشن چاکران چار فصل

مطبخش پُر نوش اما نوش جان

مخزنش پُر دُر ولی دُرّ گران

مطلع صبحش گریبان ازل

شامگاهش را ابد آمد بدل

روز و شب آنجا بجز اطوار نیست

شب غروب طور باشد تار نیست

رفت چون طوری سرآمد روز آن

روز آن رفت و شبش آمد عیان

لیک آن شب روز طور دیگر است

بلکه از آن روز وی روشنتر است

همچنین روزش به شب هم مشرب است

هر شبی روزی و هر روزی شب است

بلکه روزش را به شب انجام نیست

ای خوش آن روزی که آن را شام نیست

ای خداوندا شبم را روز کن

روزهایم را همه نوروز کن

ای خدا بیرون ازین شامم فکن

اندر آن نوروز بدرامم فکن

ای خدا در ره تلالست و جبال

رحمتی بَردار از پایم عقال

ای خدا بنگر اسیرم در قفس

نی ره رفتن ز پیش و نی ز پس

یک عنایت کن قفس را در گشای

پس ازین پر بسته بال و پر گشای

چون گشادی رخصت پرواز ده

هم توانایی پرم را باز ده

ای رفیقان خاطرم افسرده است

گلبن طبعم کنون پژمرده است

داستانم را کنون آمد ختام

صفه‌ای از طاقدیسم شد تمام

ای صفایی یک دو روزی لال باش

قال را بگذار و فکر حال باش

صفه‌ای از چار صفه شد تمام

آن سه باشد تا تو را آید پیام

تا پیام آید تو را از پادشاه

صفه آرا پادشاه عرش‌گاه

تا پیام آید ز شاه راستین

پنجهٔ یزدان ولی در آستین

تا پیام آید از آن جان جهان

همچو جان پیدا و همچون جان نهان

ساقی دین دوره آخر زمان

باقی از بهر بقای آن جهان

نور مطلق آفتاب برج دین

آن امان خلق و خالق را امین

پرده از رخ برفکن ای آفتاب

ای دریغ آن آفتاب اندر حجاب

ای تو نور چشم خیر المرسلین

ای تو سالار جهان را جانشین

پای دولت در رکاب آور کنون

تیغ غیرت از نیام آور برون

ای غضنفر زادهٔ ضِیْغم شکار

روبهان در کشورت بین آشکار

پنجه برکن روبهان در هم شکن

تیغ برکش ظالمان را سر فکن

من چه گویم ملک و کشور از شماست

آنچه می‌گویم فضولی و خطاست

مملکت از توست ای عالیجناب

خواه آبادش کن و خواهی خراب

آنچه می‌گویم ز نادانی بود

گفت و ناگفتم پشیمانی بود

زین خطایم بگذر از لطف عمیم

انّنی استغفرالله العظیم