اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۹۹

ز عندلیب چه پرسی نشان خانه ما

که پی نبرده صبا هم به آشیانه ما

نهاده بر لب ما عشق مهر خاموشی

که گوش کس نکند نوبر ترانه ما

بهار رفت و نچیدیم جز گل حسرت

ز آب گریه مگر سبز گشت دانه ما

ز بهر گمشدگان دگر صبا نگذاشت

دلیل بادیه خاکستر نشانه ما