قاسم انوار » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۶۳

هله! ای ماه وفاپیشه، که محبوب جهانی

همه روحی، همه راحت، همه امنی و امانی

بتو مدهوشم و حیران، به چه وصفت کنم، ای جان؟

مگر این وصف که گویم که: شه زنده دلانی

هوس لجه دریاست مرا، تا که برآرم

در دریای شب افروز، ازین بحر معانی

همه عالم بتو گلشن، همه گیتی بتو روشن

گل آدم ز تو گلشن، تو مگر شمع جهانی؟

کرمش را نشناسی، که محیطست بعالم

قدمش را نشناسی، که اسیر حدثانی

حال دل با تو چه گویم؟ که تو دانای ضمیری

تو بصیر همه بینی، تو خبیر همه دانی

قاسمی، سوی خرابات مغان آ، که ببینی

همه جاشان محبت، همه جا عشق و جوانی