قاسم انوار » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۳۶

تعینات جهان در میان بیم و امید

ز آسمان بزمین وز ذره تا خورشید

همه بر غبت خود در جهان کون فساد

کمال خود طلبد از خدای خود جاوید

کمال خاک نبات وکمال او حیوان

کمال حیوان انسان،که اوست اصل نوید

کمال انسان باشد بلوغ حضرت حق

که اوست اصل مرادات و مخلص امید

به قول قاسمی ار باز دانی این معنی

گذشت قصر جلالت ز قیصر و جمشید