قاسم انوار » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۶۹

رنگرز و رنگرزی دیر شد

رنگرز از رنگرزی سیر شد

نقش خمش چونکه صفایی نداشت

رنگرزک خاسر و ادبیر شد

رنگ خمش می نشود هیچ راست

دیر همی جنبد واین دیر شد

همچو که دردی بته خم نشست

وز غم این رنگرزی پیر شد

اول اول دم اقریر زد

وز دم اقریر بانکیر شد

رنگ خمش چاشنئی چون نیافت

گربه مابر سر او شیر شد

قاسمی از شوق چو فریاد کرد

خاطر صوفی زبر و زیر شد