قاسم انوار » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۲۹

بنده پیر مغانیم، که جاویدان باد

جاودان باد و سرش سبز و لبش خندان باد

غرض از پیرمغان مرشد را هست،ای دل

تا ابد دیر مغان سجده گه مستان باد

ساقیا،باده بیاور،که شراب تو مدام

همچو الطاف توبی غایت و بی پایان باد

هر دلی را که بعشاق نیازی باشد

تا ابد راهبرش مشعله عرفان باد

این همه مستی جان از اثر صحبت اوست

جان اوقدس ودلش جنت جاویدان باد

سر بپیچد ز عشاق،که بی سامانند

دایما واعظ ما بی سر و بی سامان باد

قاسم از دولت دیدار تو جانی نو یافت

جان من، جان و دلم جان ترا قربان باد