سعیدا » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۷۶

رسید نامهٔ عنبرفشان مشک آمیز

به این فقیر دعاگوی بی کس و بی چیز

چو گل گشودم و همچون صبا ز خود رفتم

به آن امید که بینم مگر جمال تو نیز

رسید دام خط و دانه های نقطه در او

چو زلف و خال محبت فزا و مهرانگیز

چه کاغذ و چه مرکب که خط مهر و وفا

به روی روز، رقم کرده خامهٔ شبدیز

کجا به منع کسان دل ز راه او گردد

که چشم مست ز پرهیز می کند پرهیز

امیدوار چنانم که جام و ساغر تو

همیشه از می صدق و صفا بود لبریز

ز بسکه واله و حیران کارهای توام

ز شخص و عکس ندارم در آبگینه تمیز

امید هست مرا از خدای دوست نواز

که دشمنان تو گردند بر هوا ناچیز

مراد دل به تحمل برآید از لب یار

که صبر، لعل کند سنگ را نه آتش تیز

چو نیست یوسف کنعان به کام عاشق زار

بیا بگو که زلیخا چه سود عمر عزیز

به یاد وصل تو تنها نه من ز خود رفتم

خیال رفته و دل رفته و سعیدا نیز