اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۸۸

گه وصف گلی بصد زبان میگویم

گاهی غم خود بصد فغان میگویم

در گفتن بسیار ز روی همه کس

شرمنده شدیم و همچنان میگویم