اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۶۴

تا کی ز خمار می سرافکنده شویم

میریم بصد درد و دگر زنده شویم

رسوای خلایقیم و از حق خجلیم

تا کی ز خدا و خلق شرمنده شویم