اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۲۶

ایساقی جان که جای فدای تو بود

خوش وقت کسی که خاک پای تو بود

آنجا که تویی هزار خورشید فلک

سرگشته چو ذره در هوای تو بود