اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰۰

عاشق ز غم تو کی دهان باز کند

هر شکوه که هست اشک غماز کند

از آتش دل من نکنم ناله وی

آتش چو بلند شد خود آواز کند