اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹۷

جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است

بیهوده نفس مزن چو عمرت هوس است

جوکی نزد نفس پی عمر دراز

دریاب سخن که عمر پای نفس است