تو که پیش بی‌غمانی چو گل از نشاط خندان
رخ خود چو غنچه درهم چه کشی ز دردمندان
ز لب تو بی‌عنایت، به کجا برم شکایت
که صدم جفاست از وی، ز تو صدهزار چندان
چه کنم که درنگیرد به تو شمع، برقِ آهی
که چو موم نرم سازد دل سخت‌تر ز سندان
به لب تو جای دندان که گمان برد ز تندی
چو مجال دیدن کس نبود چه جای دندان
تو بدین جمال و خوبی، دلِ تنگ نیست جایت
که فرشته کس مقید نکند به کنج زندان
دل من به خودپسندی نکشد ز سجده‌ات سر
که فرشته دیو سازد سر کبر خودپسندان
نرسید دست اهلی به سهی‌قدان گل‌رخ
نرسد بدست کوته، گل وصل سربلندان