اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۹۸۱

تو شوخ نوجوانی من پیر ناتوانم

با من تو سر گرانی من بر دلت گرانم

تو چشمه حیاتی، دور از تو من چو ماهی

در خاک و خون طپانم چون بیتو زنده مانم

از دیدن تو جانم هر چند تازه گردد

از من تو گر ملولی هرگز مباد جانم

تو پادشاه خوبان من کمترین سگ تو

گر پیش خود نخوانی باری ز در مرانم

تو مست عیش چونگل من خوار و زار بیتو

چون لاله در بیابان با چشم خونفشانم

شبها بپاس کویت من چون سگ و تو غافل

شاید که یادم آری روزیکه من نمانم