اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۸۸۰

ما که از اول بلی گفتیم با دلدار خویش

تا قیامت بر نمیگردیم از گفتار خویش

می بمستان ده که عاشق تشنه دیدار تست

جان ما را مست کن از شربت دیدار خویش

کفر و ایمان هر دو را سررشته از یکرنگی است

کافری باید که ننگش آید از زناز خویش

شیخ اگر از خواب لافد مرد راه عشق نیست

مرد را باید که بیداری بود در کار خویش

چشم یاری کی بود از بخت بی سامان مرا

یار کس هرگز نگردد هرکه نبود یار خویش

همت هر کس که بینم در پی آسایش است

اهلی دیوانه دایم در پی آزار خویش

گرچه در بازار خوبان نقد دولت میخرند

دردمندان هم سری دارند با دستار خویش