اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۱۲

خوشا کسی که به کوی تو بخت همدم اوست

سفال درد سگان تو ساغر جم اوست

دلم که در خم چوگان زلف تست چو گوی

شکسته شد همه عمر و هنوز در خم اوست

به مرگ مدعی از درد، دل بسوخت مرا

هنوز خانه بختم سیه به ماتم اوست

دلا تو چند چو پروانه لافی از آتش

ترا چه طاقت یک شعله ز آتش غم اوست

ترا چه تاب جمالی که مه ازو تابی است

چه جای ماه که خورشید ذره کم اوست

ز سیل فتنه چه غم خانه دل ما را

که از اساس محبت بنای محکم اوست

بی‌من ساقی عیسی‌نفس نخواهد مرد

چراغ خاطر اهلی که زنده از دم اوست