اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲

ای شکرخا کرده شُکرت طوطی گفتار ما

شکر توست الحمدلله همچو طوطی کار ما

قلبِ روی‌اندوده را گر امتحان ز آتش کنی

جز سیه‌رویی نباشد حاصل کردار ما

پیش بت سر بر زمین دست دعا بر آسمان

شد زمین و آسمان شرمنده از اطوار ما

نیکی ما اندک و زشتی ما بسیار، لیک

پیش احسانت چه سنجد اندک و بسیار ما

عنکبوت تن پرستد رشته جان بی‌تو، لیک

بگسلیم از رشته جان زانکه شد زنار ما

راستان را راه عشق آمد صراطُ المستقیم

پای لغز ما بود از عقل ناهموار ما