جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۳۰

ز اشک آخر به دل فیضی رسد آهسته آهسته

چو آب جو که در گل‌ها دود آهسته آهسته

ز بس افشرده پا سنگینی غم بر دل تنگم

به رنگ سرو، آهم قد کشد آهسته آهسته