جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۹۰۹

دهد بوی جگر پرکاله آهم

بود از دودمان ناله آهم

ز جوش غم گره شد در دل تنگ

چو داغ غنچه های لاله آهم