جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۵۰

در این زمانه خوشش باد اگر غمی دارد

ز فوت وقت هر آن دل که ماتمی دارد

ببند چشم و دهن را از دیدن و گفتن

غمین مباش که هر زخم مرهمی دارد

کسی که ساخت به بیش و کم توکل و حرص

نه فکر بیش و نه اندیشهٔ کمی دارد

دلی که بستهٔ آن زلف عنبرین گردید

عجب نباشد اگر حال درهمی دارد

تو کامیاب تجرد نه ای چه می دانی

که ترک کام دو عالم چه عالمی دارد

کسی که شرم کند از سیاه کاری دل

به زیر خرقه براهیم ادهمهی دارد

به تار زلف اسیر است پای دل جویا

هنوز مرغ نوآموز او دمی دارد