جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۰۷

غبارم بر فلک پرواز مانند ملک دارد

هنوز آن کینه جو کین مرا همچون فلک دارد

عجب شوری ست آمیزد چو درد عشق با مستی

کباب لخت دل در بزم می نوشان نمک دارد