جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۸۵

سرخی از لعل تو زایل به مکیدن نشود

هیچ کم لاله ازین باغ به چیدن نشود

پی به مقصد نبری تا نگریزی از خویش

طی این مرحله جز پای بریدن نشود