سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۵

ما را نه ترنج از تو مرادست نه به

تو خود شکری پسته و بادام مده

گر نار ز پستان تو که باشد و مه

هرگز نبود به از زنخدان تو به