سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۹

چون حرف تب تو در میان می افتد

پیمانه ز دست می کشان می افتد

افلاک ز لرزیدن تو می لرزد

برخیز، وگرنه آسمان می افتد