آشفتهٔ شیرازی » غزلیات » شمارهٔ ۹۵۸

افتاده سرشکم زپی نرگس جادو

چون طفل سراسیمه که رفت از کف آهو

یکجا نظرم وقف کمانخانه ابروست

یکسو دل شیدا بکمند خم گیسو

من ترک می و صحبت معشوق نگویم

هر چند کند محتسب شهر هیاهو

خوش گفت مرا دوش حکیمی بنصیحت

زنهار مگو ترک می و طلعت نیکو

خوش رایحه شد زلف تو از پرتو رخسار

تا عود بر آتش نگذاری ندهد بو

مینای می و ما وسر زلف نکویان

ایشیخ تو و کوثر و حور و در مینو

ساقی چو حریف است چه اندیشه غلمان

میخانه چو مینوست بهل قصه بیکسو

ای موت و حیاتم بلب لعل تو پنهان

آباد و خرابم به اشارت دو ابرو

ای کودک سر خوش چو توئی ساقی مستان

شیخ از چه کند طوف حرم را به تکاپو

این سان که تو را جای بچشم من شیداست

کی سرو چنین معتدل آید بلب جو

گر بختی عقلم بکند سرکشی امروز

از عشق عقالش بنهم بر سر زانو

زنجیر کجا رافع سودا شود او را

آشفته که عمریست پریشان شده زآن مو

یک قبه زایوان تو این سبعه سیار

یک پرده زکریاس تو این پرده نه تو

ای مایه توحید علی شاه ولایت

من در تو گریزانم از گفته بدگو