آشفتهٔ شیرازی » غزلیات » شمارهٔ ۷۶۹

تو مگو که ناسزا بود خدایت ار بگفتم

تو بتی و من برهمن سزد ار بسجده افتم

منم آه آن گل زرد ببوستان صنعت

تو چنین بپروریدی نه بخویشتن شکفتم

بدل آتشم نهان بود و چو شمع شعله ای زد

بفکنده پرده از راز که بارها نهفتم

بهوای آنکه آئی تو بخلوت درونم

همه پای تا بسر جان زغبار تن برفتم

بخیال لعل نوشت که رقیب قوت جان کرد

همه شب زنوک مژگان در آبدار سفتم

تو که شیر کردگاری سگ خود مران خدا را

سر خود نهاده بر دست بدرگهت بخفتم

سخنی بجذبه آشفته مگو که کس نگیرد

چو به خویش آمدی باز بگو که من نگفتم