آشفتهٔ شیرازی » غزلیات » شمارهٔ ۷۳۸

چه زنم لاف که اوصاف تو را میدانم

منکه اندر صفت هستی خود حیرانم

هر چه در دفتر رخسار بتان مینگرم

رقم قدرت و طغرای تو را میخوانم

لیلی اندر حی و مجنون به بیابان طلب

یار در خانه و من بیهده سرگردانم

لب تو چشمه نوش و من مسکین عطشان

گر اجابت کندم آتش دل بنشانم

گفتیم تا تو در آتش نروی ننشینم

من در آتش بنشینم که تو را بنشانم

رفت ان گلبن نوخیز چو از طرف چمن

گو بتاراج برد باد خزان بستانم

هر چه از دست تو آید بنهم بر سر چشم

سپر از دیده کنم گر بزنی پیکانم

اگر از دادن جان دست دهد جانانم

نیستم عاشق اگر بیم بود از جانم

پیر کنعان من و تو یوسف مصری بمثل

ترک دیدار پسر جان پدر نتوانم

کاروان رفت و بجا نیست زلیلی اثری

من چو مجنون بسر نقش قدم میمانم

هست تا داغ غلامی علی زیب جبین

باشد آزاده گی آشفته زاین و آنم