آشفتهٔ شیرازی » غزلیات » شمارهٔ ۷۳۲

تا چه شکوه بود از اختر نامسعودم

که به تعداد سگان در شه معدودم

گرچه بردیم بسی رنج زایام فراق

برد در کوی ایاز عاقبت محمودم

لله الحمد که در کوی مغان معتبرم

اگر از خانقه و کعبه دلا مردودم

نکنم طوف حرم رخ ننهم سوی کنشت

با تو سازم که از این هر دو توئی مقصودم

جلوه نور تو بر سجده آدم سبب است

من هم از پرتو مهرت بملک مسجودم

بی تو گر عمر خضر میدهدم معدومم

ور شوم در تو فنا در دو جهان موجودم

منت از دیده ندارم پی دیدار بتان

منکه شاهد بود از پرده دل مشهودم

تا مبادا که کند در تو اثر آتش من

سوختم از تو نهان تا که نه بینی دودم

رنگ می کی رود از جامه مرا ای زاهد

کاز ازل خرقه تن بوده شراب آلودم

بافت در کارگه عشق تو نساج مرا

از ولای تو و اولاد تو تار و پودم

بعد از این چهره نسایم بدری آشفته

که بخاک درشه جبهه طاعت سودم