آشفتهٔ شیرازی » غزلیات » شمارهٔ ۵۹۵

نبرد ره به کوی لیلی کس

گر نگردد دلیل راه جرس

هر کجا با شکر کنم خلوت

انجمن گردد از هجوم مگس

عشق سرکش بعقل شده چیره

دین و دل گو ببند راه نفس

دزد بر شحنه چون شود حاکم

کی بیندیشد از هجوم عسس

پرتو شمع تو بجانها کرد

با کلیم آنچه کرد نور قبس

میروی تند و نیست دسترسی

تا نگهدارمت عنان فرس

چه گواه آرمت بخون ریزی

شاهدم پنجه نگارین بس

نکهت گل تو را سزد جامه

نه که گل پس چه میکنی اطلس

تو مگر نور شمع لم یزلی

که زبان شد بوصف تو اخرس

گلشنت را خسی است آشفته

باغبانا مران زباغت خس