آشفتهٔ شیرازی » غزلیات » شمارهٔ ۲۲۰

زاهد که همی گفت می ناب حرام است

می خورد و بگفت آنکه حرام است کدام است

حوران بهشتی بجوار تو جواریست

غلمان بسر کویت استاده غلام است

گر حکمتی آموخت زخم بود فلاطون

ور حشمت جمشید زیک پرتو جام است

عمریست که زلفین تو بر آتش رخسار

میسوزد و چون مینگری عنبر خام است

عنبر نستانم زکس ونافه نبویم

بوی سر زلفین توام تا بمشام است

گر زاهد شهرست که از جام تو مستست

گر آهوی وحشیست که در دام تو رام است

نقص است بمه نسبت آن روی که از ماه

هر روز شود ناقص وز دوست تمام است

بی تو نکنم عیش اگر باغ بهشت است

من با تو خورم باده اگر ماه صیام است

چشمان تو بر چهره جادوست ببابل

در زلف بناگوش تو شعرا که بشام است

فرهاد که جان داد زشوق لب شیرین

جانبازی و ناکامی او غایت کام است

آشفته چه غم باشدش از هول قیامت

آنرا که علی رهبر و مولی و امام است