ابن یمین » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۸۵

ای آنکه بخوبی بمه چارده مانی

از دیده چرا همچو هلالی تو نهانی

هستی صنما غایت آمال و امانی

افسوس که غارتگر ایمان و امانی

بس صافتر و پاکتر از آب روانی

هم قوت دل از تو و هم قوت روانی

گر چه همه عمر ای مه بد مهر برانی

کز پیش خودم بی سببی دور برانی

محبوب همه خلق جهان همچو جهانی

آخر چو جهان ز ابن یمین از چه جهانی

آری تو مرا کی ببر خویش نشانی

من بنده گدا پیشه و تو شاه جهانی