فیض کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴

این گلشن دهر عاقبت گلخن شد

هر دوست که بود جز خدا دشمن شد

جز مهر خدای هرچه در دل کشتم

حاصل اندوه و دانه صد خرمن شد