فیض کاشانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۸۶

ما سرّ کُن فَکانیم ما را که می‌شناسد؟

از دیده‌ها نهانیم ما را که می‌شناسد؟

هر چند بر زمینیم با خاک ره نشینیم

برتر ز آسمانیم ما را که می‌شناسد؟

ما همنشین ناریم از خلق بر کناریم

هر چند در میانیم ما را که می‌شناسد؟

ما جان جان جانیم از جسم بر کرانیم

بیرون ازین جهانیم ما را که می‌شناسد؟

از نام ما مگویید وز ما نشان مجویید

بی‌نام و بی‌نشانیم ما را که می‌شناسد؟

در هر جهت مپویید وندر مکان مجویید

بیرون ز هر مکانیم ما را که می‌شناسد؟

ما را مکان نباشد ما را زمان نباشد

برتر از این و ‌آنیم ما را که می‌شناسد؟

ما عاقلان مستیم ما نیستان هستیم

اقرار مُنکِرانیم ما را که می‌شناسد؟

کم گوی فیض اسرار دُر در صدف نگه‌ دار

ما بحر بی‌کرانیم ما را که می‌شناسد؟