امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۲

چِه مُونْگ، چِهْ خُور تیجِهْ، چِهْ روشِنْ روُجا

چِهْ حورُ، چِهْ پَریْ، چِهْ آدِمی، چه آدِمیزٰا

خُوبونِ جِهُونْ یُوسِفِهْ بٰا زُلیخٰا

حَیْروُنْ بِهْ تِنِهْ خٰال وُ خَطْ، آفرین بٰا

لَیله‌القدر شُو بییهْ مٰارْتِرِهْ زٰا

بِزا مٰارْ تِرِهْ، عَرشِ خِدٰا هُویدٰا

شِرابِ الطّهوُرْ بییه کِهْ مٰارتِرِهْ دا

فِرِشته دٰایِهْ بییهِ، شُورُوزْ تِرِهْ پٰا