سیدای نسفی » شهر آشوب » شمارهٔ ۴ - زرگر

هر که یک دم همدم آن دلبر زرگر شود

سنگ گیرد لعل گردد خاک گیرد زر شود

چشم قلابی که با آن سیمتن من دیده ام

رفته رفته همچو طفل اشک سیماور شود