فیاض لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۴۷

هر آه که درد از دل ناشاد برآرد

نورسته نهالی است که فریاد برآرد

ناید به کمند کسی آن آهوی وحشی

این صید دمار از دل صیّاد برآرد

چشم سیهی دیده‌ام امروز که نازش

صد فتنه ز شاگردی استاد برآرد

با قید تعلق نتوان عشق هوس کرد

آزاده سر از قید غم آزاد برآرد

بلبل به چمن گوش بر آواز نشسته است

تا نالة زارم شنود داد برآرد

این با که توان گفت که در خلوت خسرو

شمعی است که دود از دل فرهاد برآرد

فیّاض به ناکامی جاوید بنه دل

کس نیست که کام دل ناشاد برآرد