قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵

من خفته بدم دوش دل از یار جدا

بر بالینم رسته یکی شاخ گیا

بیخش غم و درد و حسرت و بار بلا

از هر سه بلا جان و دلم گشته ملا