جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۲۲

تا هست به عشق تو توانم

تا هست مرا رمق ز جانم

دست از غم تو چگونه دارم

ای مونس و راحت روانم

جانست مرا رخت خدا را

صبر از تو بگو که چون توانم

از درد شب فراق باری

چون چشم خوش تو ناتوانم

زین بیش به هجر خود نگارا

از دیده مدار خون روانم

در حسرت سرو قامت تو

چون آب روان به سر دوانم

از درد فراق آن پری‌رخ

هر شب به فلک رسد فغانم

ای یاد تو مونس دل و جان

ای نام خوش تو بر زبانم

گر عهد شکسته‌ای و پیمان

در عهد غم تو من همانم

بسیار ستم مکن وگرنی

زاری به فلک ز غم رسانم

هر جور و جفا که بر من آید

من ره به دری دگر ندانم

بنواز مرا به وصل جانا

جز لطف تو کیست در جهانم