دستش که دهد کام خلق شهری

بحری که بود هر کفیش بحری

تازه جان سخن از همدمیش

بسته چشم خرد از محرمیش

کر خط تو دیده بنده نادرا

بر خط تو سجده کرده ظاهرا

تو خضر رهروانی در کمالات

تو شبلی و جنیدی در مقامات

دشمنت را مباد جز دل بریان

هیچ دل سوز بهر دیده گریان

دوستان دست خداوندیش می نامید

نی نی اینقطره ده آن بحر فشانش دانید

ما بثنای تو نه شایسته ایم

چون تو خداوندی و ما بنده ایم

عدویت چو شمع آمد ولیکن دم کشتن

که جانرا بصد زاری نیارد بدر بردن

زر، تو فشانی بر سر خاصان

یا شده ریزان برگ بهاران

چه فلک چه ملک قدمی نچمند

که دمی دعا سوی تو ندمند

تنها نه دشت هنر کرمها

تیغ تو شکست قلب تنها

طی نکند ثابته و سایره

گر بکشد کلک تو یک دایره

علم عدل فرازد ممالکش

جگر ظلم گدازد تدارکش

فلک شد بنده درگاهت از بهر سرافرازی

نرگسش بود سحر سامری

لیکن این بود عین دلبری

سخنت چو باد آرد سوی خاکسار گه گه

دل مرده زنده سازد چه قیامت است وه وه

دل تو خواند بعرش وانجم

و نحن اقرب الیه منکم

وجود نه فلکت خاک ره بهر قدمی

ستاده خیل ملک بر درت باستحضار

در تو بوسه دهد کعبه گر صفا جوید

چنانکه بر قدمت چهره می نهد زوار

نه فلکت خاک قدم بوسه دهد

[...]

رکاب خنک فلک پیش رخش تست کران

که در هزیمت از او رفته شیر در پیکار

به پیش حمله او باد و آب سست تکند

اگر چه هست به تن همچو سنگ زیر سوار

پیش رخشت کش مبادا سست تک

[...]

نکرده ایم بجز مدحتت ستایش کس

روا نباشدم این شیوه هم مگر ناچار

کی بجز مدحت ستایش روا باشد مرا